Ο αρχαίος ρωμαϊκός στρατός θεωρούταν πολύ εξελιγμένος για την εποχή του… Γνωρίστε τα μυστικά του
Ο σχηματισμός του Ρωμαϊκού Στρατού χρονολογείται στο 753 π.Χ. και υπήρχε μέχρι και το 1453 μ.Χ., αντέχοντας για περισσότερα από 2000 χρόνια συνολικά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο στρατός ήρθε αντιμέτωπος με πολλές πολεμικές προκλήσεις, ενώ άλλαξε σύνθεση, οργάνωση, εξοπλισμό και τακτικές ακόμα περισσότερες φορές. Παρ’ όλα αυτά, όλα αυτά τα χρόνια, κατάφερε να χτίσει και να διατηρήσει έναν σταθερό κορμό με κάποιες βασικές αρχές.
Αυτά είναι 5 από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του Ρωμαϊκού Στρατού που δεν γνωρίζατε:
Ήταν χωρισμένος σε τμήματα, τις λεγόμενες λεγεώνες
Η λεγεώνα αποτελούσε τη μεγαλύτερη μονάδα του Ρωμαϊκού στρατού. Ο όρος λεγεώνα προέχεται από τη λατινική λέξη «legio» που σημαίνει επιστράτευση. Η λεγεώνα έφτασε από τους περίπου 3.000 άντρες στην εποχή της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, να μετράει πάνω από 5.200, την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η λεγεώνα χωριζόταν σε μικρότερες υποομάδες, τις κοόρτες, των 500 αντρών, ενώ οι κοόρτες χωρίζονταν στις εκατονταρχίες, που αποτελούταν από 100 άντρες.
Είχαν μια μετρημένη και προσεκτική προσέγγιση στις μάχες
Οι περισσότεροι στρατιώτες στον Ρωμαϊκό στρατό, στόχευαν κυρίως στο να λάβουν μια καλή σύνταξη και ένα κομμάτι γης, όταν αποστρατεύονταν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, η συμπεριφορά τους στη μάχη να είναι σχετικά πιο μετρημένη και προσεκτική, από το να κυνηγούν τη δόξα του καλού πολεμιστή. Οι στρατηγοί επεδίωκαν να προστατεύουν το στρατό τους διατηρώντας κοντινές αποστάσεις και «κλειστή» τακτική.
Ήταν πολύ ικανός στο ανοιχτό πεδίο μάχης
Στις ανοιχτές μάχες, οι Ρωμαϊκές λεγεώνες ήταν πολύ δυνατές, λόγω των σκληρά δοκιμασμένων τακτικών τους που εκτελούσαν και κατατρόπωναν τον αντίπαλο με μέγιστη αποτελεσματικότητα. Ήταν σπάνιο για τους Ρωμαίους να χάσουν μία μάχη σε ανοιχτό πεδίο. Οι αντίπαλοί τους, πολλές φορές το καταλάβαιναν αυτό την ώρα της μάχης και προσπαθούσαν να σκεφτούν διαφορετικούς τρόπους να τους αντιμετωπίσουν. Μάλιστα, μερικές από τις πιο ντροπιαστικές ήττες του Ρωμαϊκού στρατού, ήρθαν κατόπιν μιας ενέδρας που μπορεί να έστηναν οι αντίπαλοι. Οι Ρωμαίοι ποτέ δεν χρησιμοποιούσαν τις ενέδρες σαν τακτική. Αντ’ αυτού, η τακτική του αντάρτικού, ή μια πιο αντισυμβατική τακτική επίθεσης, ήταν πιο αποτελεσματικές ενάντια στους Ρωμαίους.
Ήταν άριστος στην πολιορκία
Παρόλο που ο στρατός των Ρωμαίων προτιμούσε τις μάχες σε ανοιχτό πεδίο, εξ’ ανάγκης, άρχισαν να αναπτύσσουν τις ικανότητές τους στην πολιορκία. Σε μια τυπική ρωμαϊκή πολιορκία, αν η αρχική επίθεση δεν κατάφερνε να φέρει τη νίκη, οι δυνάμεις περικύκλωναν την πόλη. Αυτή η τακτική περιλάμβανε και το ναυτικό αποκλεισμό, περικυκλώνοντας και αποκλείοντας κάθε σημείο διαφυγής, με σκοπό να αναγκάσουν τον αντίπαλο να παραδοθεί, λόγω έλλειψης νερού κτλ. Για να προετοιμαστούν για μια επίθεση, οι Ρωμαίοι έχτιζαν πολιορκητικούς πύργους στο ίδιο ύψος και λίγο παραπάνω με τους πύργους των πραγματικών πόλεων που ήθελαν να επιτεθούν. Με αυτούς, κατάφερναν να πλησιάζουν τα τείχη της πόλης προστατευμένοι, ενώ έδινε τη δυνατότητα τους τοξότες να χτυπούν, παράλληλα, την οχύρωση του αντιπάλου.
Ιδρυματοποίησε τη βία και την ωμότητα
