Η αυτοάμυνα στα ζώα είναι συνώνυμο της επιβίωσης. Οι πιο κοινές μέθοδοι αυτοάμυνας είναι η ταχύτητα, η κάλυψη και η πάλη με νύχια και με δόντια. Αλλά δεν είναι οι μοναδικές. Ανακαλύψτε στη συνέχεια κάποιους πραγματικά πρωτότυπους τρόπους αυτοάμυνας από τον κόσμο των ζώων.
1.Μυρμήγκια καμικάζι
Ανάμεσα στα 100 τρισεκατομμύρια μυρμήγκια που υπολογίζεται ότι ζουν στον πλανήτη τα μυρμήγκια της φωτιάς και τα μυρμήγκια σφαίρες είναι γνωστά για το οδυνηρό τους τσίμπημα. Αλλά αυτά που ξεχωρίζουν για την άμυνά τους είναι τα μυρμήγκια που εκρήγνυνται. Η επιστημονική τους ονομασία είναι Colobopsis explodens και τα συναντάμε στο νησί Βόρνεο. Αυτό το είδος μυρμηγκιών όταν αντιμετωπίζει έναν απειλητικό εχθρό λυγίζει το σώμα του τόσο πολύ που στο τέλος αυτό ανατινάσσεται. Η αυτοθυσία τους έχει ως αποτέλεσμα να καλυφθεί μια ακτίνα γύρω τους με ένα κολλώδες και τοξικό μείγμα εσωτερικών υγρών. Έτσι ο εχθρός είτε πεθαίνει είτε αναχαιτίζεται.
2. Μέλισσα εναντίον σφήκας
Εκτός από το κεντρί τους οι μέλισσες διαθέτουν και άλλους τρόπους άμυνας απέναντι σε εχθρούς που δεν καταλαβαίνουν από τσιμπήματα. Ένας τέτοιος εχθρός είναι η γιγάντια ασιατική σφήκα που αρέσκεται να λεηλατεί μελίσσια. Ο γίγαντας αυτός διαμελίζει τη μέλισσα με τη γνάθο του ενώ το κεντρί της μέλισσας δε μπορεί να διαπεράσει το εξωτερικό του περίβλημα. Σε τέτοιες περιπτώσεις το μελίσσι συνεργάζεται και σχηματίζει μια σφαίρα (μελισσόσφαιρα). Με το συντονισμένο χτύπημα των φτερών του θερμαίνει την περιοχή γύρω από τη σφήκα προκαλώντας το θάνατό της. Παραδόξως, οι μέλισσες είναι σε θέση να ρυθμίσουν τη θερμοκρασία έτσι ώστε να είναι αρκετά ζεστή για να σκοτώσει μια σφήκα αλλά όχι τις ίδιες.
Μερικά είδη σφηκών έχουν μάθει να αποφεύγουν αυτές τις θερμικές μπάλες μαζεύοντας κηφήνες έξω από την κυψέλη μέχρι να μη μείνουν μέλισσες για να την υπερασπιστούν. Αλλά και οι μέλισσες έχουν προσαρμοστεί σε αυτό. Οι μελισσοκόμοι έχουν παρατηρήσει ότι μαζεύουν κοπριά και την τοποθετούν γύρω από την είσοδο της κυψέλης, κάτι που κανονικά δεν θα έκαναν ποτέ. Με όπλο τα παθογόνα στοιχεία της κοπριάς, καταφέρνουν να κρατήσουν τις σφήκες μακριά τους.
3. Αρουραίοι με δηλητηριώδη πανοπλία
Ο λοφιοφόρος αρουραίος ζει στην Αφρική και όταν κινδυνεύει καταφεύγει σε τακτικές χημικού πολέμου! Τα συγκεκριμένα ποντικάκια έχει παρατηρηθεί ότι μασούν τον δηλητηριώδες φλοιό ορισμένων δέντρων, δημιουργώντας τοξικές μπουκιές. Στη συνέχεια τις απλώνουν στη γούνα τους, φτιάχνοντας ουσιαστικά μια δηλητηριώδη ασπίδα. Παρόμοια συμπεριφορά υπάρχει και αλλού στη φύση ωστόσο ο λοφιοφόρος αρουραίος είναι το μόνο γνωστό θηλαστικό που αντιδρά έτσι. Το ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι πώς ο ίδιος έχει αναπτύξει ανοσία στο δηλητήριο. Οι ειδικοί εικάζουν ότι η ανοσία μπορεί να οφείλεται στο στομάχι του, το οποίο έχει τέσσερις θαλάμους και κατακλύζεται από βακτήρια.
4. Χταπόδια με δανικά όπλα
Η θάλασσα είναι γεμάτη από παράξενα και τρομακτικά πλάσματα, ικανά να υπερασπιστούν τον εαυτό τους με διάφορους τρόπους. Η χρήση τοξικών ουσιών είναι ένα αρκετά συνηθισμένο όπλο για τη γρήγορη και αποτελεσματική εξολόθρευση εχθρών. Αν και πολλά είδη χταποδιών διαθέτουν αυτό το όπλο το χταπόδι-κουβέρτα κλέβει τα όπλα του. Μιας και το δηλητήριο που παράγει δεν είναι ιδιαίτερα τοξικό κόβει τα πλοκάμια του πορτογαλικού σιφωνοφόρου (μοιάζει με μέδουσα), στα οποία το ίδιο έχει ανοσία, και τα χρησιμοποιεί για να αμυνθεί ή ακόμα και να επιτεθεί.
5. Τα βρώμικα κόλπα του τσαλαπετεινού
Εκτός από το πέταγμα τα μικρά και ανυπεράσπιστα είδη πουλιών, όπως ο τσαλαπετεινός, αναγκάζονται να επινοήσουν άλλους τρόπους προκειμένου να απωθήσουν τους εχθρούς τους. Έτσι γεμίζουν τη φωλιά τους με κοτσουλιές και αλείφουν τα αυγά τους με εκκρίσεις που μυρίζουν άσχημα. Τα θηλυκά μάλιστα επικαλύπτονται με αυτές τις εκκρίσεις, οι οποίες προέρχονται από έναν αδένα κάτω από την ουρά. Παρά την άσχημη μυρωδιά τους, αποτελούν άριστο αντιμικροβιακό και κάνουν τα φτερά τους πιο αδιάβροχα και εύκαμπτα. Μέσα σε έξι ημέρες από την εκκόλαψη τα μωρά αποκτούν κι αυτά την ικανότητα να εκτοξεύουν περιττώματα σε ότι νιώσουν ότι τα απειλεί.
6. Σκαθάρια που εκτοξεύουν χημικά
Τα περισσότερα είδη εντόμων δαγκώνουν ή τσιμπούν. Ωστόσο υπάρχει ένα σκαθάρι που εκτοξεύει χημικά. Το μήκος του είναι μικρότερο από 2 εκατοστά και όταν νιώσει απειλή προκαλεί μια χημική αντίδραση στην κοιλιά του. Τότε υπεροξείδιο του υδρογόνου αναμιγνύεται με υδροκινόνη και το μείγμα εκτοξεύεται από ένα ακροφύσιο που βρίσκεται στο πίσω μέρος του κορμιού του και μπορεί να στοχεύσει με εκπληκτική ακρίβεια. Οι δύο χημικές ουσίες μαζί μπορεί να προκαλέσουν στον άνθρωπο ερεθισμό στα μάτια και το αναπνευστικό αλλά και μικρά εγκαύματα λόγω της θερμοκρασίας τους (100 βαθμοί κελσίου).
Τα 10 ζώα με τη μεγαλύτερη διάρκεια ζωής
Post Views: 39
