6 πράγματα που δεν γνωρίζατε για διάσημους καλλιτέχνες

Ανακαλύψτε άγνωστες και εντυπωσιακές πληροφορίες για τη ζωή, το έργο ή τις συνήθειες γνωστών καλλιτεχνών

Η ιστορία της τέχνης είναι γεμάτη από τρελές ιστορίες και συναρπαστικούς ανθρώπους, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς τι είναι αλήθεια και τι μυθοπλασία στον καλλιτεχνικό κόσμο.

Μερικές από αυτές τις ιστορίες έχουν διάρκεια στον χρόνο επειδή μας θυμίζουν τις ιδιότητες με τις οποίες σχετίζουμε τους καλλιτέχνες: είναι δημιουργικές, ανατρεπτικές και αρκετά εκκεντρικές. Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις, η αλήθεια είναι εξίσου απίστευτη με την τέχνη που δημιουργούν.

Δεν μας πιστεύετε; Ακολουθούν έξι εκπληκτικά πραγματικά γεγονότα για μερικούς από τους πιο ενδιαφέροντες καλλιτέχνες της ιστορίας.

Ο Πάμπλο Πικάσο δεν έκλεψε τη «Μόνα Λίζα», αλλά…

Ο Πάμπλο Πικάσο ήταν πολλά πράγματα κατά τη διάρκεια της παραγωγικής του καριέρας -ζωγράφος, γλύπτης, θεατρικός συγγραφέας- αλλά υπάρχει ένας «τίτλος» που οι ιστορικοί παραλείπουν από τη λίστα: κατηγορούμενος ως κλέφτης έργων τέχνης.

«Μόνα Λίζα» (περ. 1503), Λεονάρντο ντα Βίντσι. Πηγή: Public Domain.

Στις 21 Αυγούστου 1911, η «Μόνα Λίζα» του Λεονάρντο ντα Βίντσι κλάπηκε από το Λούβρο. Οκτώ μέρες αργότερα, ένας άντρας με το όνομα Ζοζέφ Ζερί Πιερέ αποκάλυψε στην Paris-Journal ότι ο Πικάσο και ο φίλος του, ο αβάν-γκαρντ ποιητής Απολινέρ, είχαν στην κατοχή τους ιβηρικά γλυπτά που είχαν κλαπεί επίσης από το Λούβρο. Αυτό έκανε τον Πικάσο έναν από τους κορυφαίους ύποπτους για την κλοπή του έργου τέχνης του Λεονάρντο.

Πάμπλο Πικάσο. Πηγή: Public Domain.

Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο Πιερέ είχε κλέψει ο ίδιος τα αγάλματα και τα είχε πουλήσει στον Πικάσο (ο οποίος τα είχε αγοράσει παρά τις σφραγίδες στο κάτω μέρος τους που έφεραν το διακριτικό «Ιδιοκτησία του Μουσείου του Λούβρου»). Ο Πικάσο επέστρεψε τα αγάλματα στην Paris-Journal, αλλά και αυτός και ο Απολινέρ ρωτήθηκαν στο δικαστήριο σχετικά με το πού βρίσκεται η «Μόνα Λίζα». Ωστόσο, δεν μπορούσαν να βρεθούν στοιχεία που να τους συνδέουν με την κλοπή και, τελικά, αφέθηκαν ελεύθεροι.

Τον Δεκέμβριο του 1913, προς ανακούφιση του Πικάσο, η «Μόνα Λίζα» εμφανίστηκε στη Φλωρεντία της Ιταλίας. Αποκαλύφθηκε ότι ένας υπάλληλος του Λούβρου με το όνομα Βιντσέντσο Περούτζια είχε κλέψει τον πίνακα σε μια προσπάθεια να τον επιστρέψει στην πατρίδα του, στην Ιταλία.

Ο Σαλβαδόρ Νταλί πίστευε πως ήταν ο νεκρός αδερφός του

Αυτό το γεγονός μπορεί να μην ακούγεται τόσο φευγάτο αν λάβουμε υπόψη πως σχετίζεται με τον εκκεντρικό Σαλβαδόρ Νταλί, παρότι δεν το ισχυρίστηκε μόνο και μόνο για να προκαλέσει αντιδράσεις.

«Πορτρέτο του νεκρού αδελφού μου» (1963), Σαλβαδόρ Νταλί. Πηγή: WikiArt, Fair Use.

Ο Νταλί είχε έναν μεγαλύτερο αδερφό, ο οποίος λεγόταν επίσης Σαλβαδόρ. Τραγικά, δεν συνάντησε ποτέ τον μεγαλύτερο αδερφό του αφού, εννέα μήνες πριν γεννηθεί ο Νταλί, ο αδερφός του πέθανε από γαστρεντερίτιδα.

Σε ηλικία 5 ετών, οι γονείς του Νταλί τον πήγαν στον τάφο του αδελφού του και του είπαν ότι ήταν η μετενσάρκωση του αδελφού του, με αποτέλεσμα να πιστέψει ότι ήταν η μετενσάρκωση του αδερφού του. Χρόνια αργότερα, ο Νταλί παρουσίασε εικόνες του προηγούμενου Σαλβαδόρ σε αρκετούς από τους πίνακες του, όπως το «Πορτρέτο του νεκρού αδελφού μου».

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ήταν αναβλητικός

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι είναι αναμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Η ειρωνεία θέλει ένα από τα χαρακτηριστικά που τον καθιστούσε μεγαλοφυία να είναι ότι δυσκολευόταν να παραμείνει συγκεντρωμένος.

Παρά το γεγονός ότι αποτελούσε την επιτομή του «αναγεννησιακού άνδρα», ο Λεονάρντο είχε μια τάση να αφήνει τα έργα του ημιτελή. Στοιχεία για αυτό φαίνονται στις εκατοντάδες σημειώσεις και σχέδια που άφησε πίσω του για έργα μετά τον θάνατό του, το 1519.

Χρειάζεστε περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία; Δύο από τα πιο διάσημα έργα του χρειάστηκαν 17 χρόνια για να τελειώσουν. Ο Λεονάρντο εργάστηκε τρία χρόνια για την αριστουργηματική τοιχογραφία του «Ο Μυστικός Δείπνος» και, αργότερα, πέρασε 14 ολόκληρα χρόνια για την περάτωση της διάσημης -και εκπληκτικά μικρών διαστάσεων- «Μόνα Λίζα». Λέγεται ότι ο Λεονάρντο τελείωσε τον «Μυστικό Δείπνο» μόνο αφού ο προστάτης του τον απείλησε να διακόψει τη χορηγία του.

Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ πούλησε μόνο έναν πίνακα εν ζωή

Σήμερα, θεωρείται ευρέως ως ένας από τους μεγαλύτερους ζωγράφους της ιστορίας της τέχνης, όμως, ο μετα-ιμπρεσιονιστής Βίνσεντ βαν Γκογκ δεν βίωσε την επιτυχία που του άξιζε. Μάλιστα, ο καλλιτέχνης κατάφερε να πουλήσει μόνο έναν πίνακα κατά τη διάρκεια της ζωής του. Ή, μήπως, υπήρχαν περισσότεροι;

Ο Βαν Γκογκ πούλησε επίσημα έναν πίνακα ζωγραφικής, το «Κόκκινος αμπελώνας στην Αρλ», προτού αυτοκτονήσει το 1890. Αυτό υποστηρίζεται από επικυρωμένα έγγραφα που δείχνουν ότι ο πίνακας πωλήθηκε στη συνάδελφο ζωγράφο Άνα Μποχ στις αρχές του 1890.

«Κόκκινος αμπελώνας στην Αρλ» (1888), Βίνσεντ βαν Γκογκ. Πηγή: Public Domain.

Παρ ‘όλα αυτά, οι μελετητές του Βαν Γκογκ αμφισβήτησαν αυτήν τη μακροχρόνια πεποίθηση, προτείνοντας ότι το 1888, ο αδελφός του Βαν Γκογκ, Τεό, πούλησε μία αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη πριν από τον «Κόκκινο αμπελώνα στην Αρλ».

Επιπλέον, το Μουσείο Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ ισχυρίζεται ότι ο καλλιτέχνης πούλησε ή αντάλλαξε πολλούς πίνακες εν ζωή, με προσωπικά γράμματα του Βαν Γκογκ να υποδηλώνουν ότι είχε πουλήσει πολλά έργα σε συγγενείς.

Ο Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ ζωγράφιζε παρά την παραμορφωτική αρθρίτιδα

Ο Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ, ένας από τους ιδρυτές του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, υπέφερε από ρευματοειδή αρθρίτιδα από το 1892. Είναι αξιοθαύμαστο, ωστόσο, ότι συνέχισε να ζωγραφίζει τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής του παρά τον πόνο και τους περιορισμούς που υπέφερε.

«Η καλύβα στην Καν» (1917), Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ. Εκτίθεται στο Park West Museum.

Ο Ρενουάρ ήταν ακόμη σε θέση να κρατήσει ένα πινέλο στο χέρι του, με την προϋπόθεση ένας βοηθός να το έχει τοποθετήσει πρώτα εκεί. Με το πινέλο στο χέρι, ο Ρενουάρ είχε έναν βοηθό δίπλα του για να τακτοποιεί την παλέτα του καθώς ζωγραφίζει. Δούλεψε, επίσης, με έναν κινούμενο καμβά προκειμένου να δημιουργήσει μεγαλύτερα έργα.

Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, οι επίδεσμοι που έχει στα χέρια του σε φωτογραφίες των τελευταίων χρόνων του δεν ήταν για να δένει τα πινέλα στις παλάμες του αλλά εμπόδιζαν τα κυρτωμένα δάχτυλά του από το να μπήγονται στο δέρμα.

Ο Φρανθίσκο Γκόγια βρήκε έναν ενδιαφέροντα τρόπο για να μπει στη Σχολή Καλών Τεχνών

Υπάρχει ένα παλιό ρητό όταν πρόκειται για την προώθηση της καριέρας κάποιου: «δεν είναι αυτό που γνωρίζεις, είναι ποιον γνωρίζεις». Στην περίπτωση του Ισπανού καλλιτέχνη Φρανθίσκο Γκόγια, φαίνεται ότι ένας συνδυασμός και των δύο συνέβαλε στην τελική εγγραφή του σε μια υψηλού κύρους Ακαδημίας Καλών Τεχνών.

Το 1763 και 1766, ο Γκόγια υπέβαλε την αίτησή του για την εγγραφή στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σαν Φερνάνδο στη Μαδρίτη. Απορρίφθηκε και τις δύο φορές.

«Φρανθίσκο Γκόγια ι Λουθιέντες, ζωγράφος» (περ. 1799), Φρανθίσκο Γκόγια. Χαρακτικό αρ. 1 της σειράς «Τα καπρίτσια».

Έπειτα από αυτές τις προσπάθειες, ο Γκόγια ταξίδεψε στην Ιταλία, το 1770, για να βελτιώσει την τεχνική του. Αφού επέστρεψε στη Μαδρίτη, το 1771, έγινε φίλος και σπούδασε με τον καλλιτέχνη Φρανσθίσκο Μπαγιέου, ο οποίος ήταν μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας. Το 1773, ο Γκόγια παντρεύτηκε την αδελφή του Μπαγιέου, Χοσέφα.

Αυτές οι χρήσιμες διασυνδέσεις, μαζί με την αυξανόμενη επιτυχία του Γκόγια ως καλλιτέχνη, του επέτρεψαν να μπει τελικά στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σαν Φερνάνδο το 1780. Πέντε χρόνια αργότερα, η ακαδημία τον διόρισε ως αναπληρωτή διευθυντή ζωγραφικής και, το 1786, διορίστηκε ως ζωγράφος του Βασιλιά Καρόλου Γ΄.