Συναντήσαμε τον Γιάννη Ξανθούλη, με αφορμή το καινούργιο του μυθιστόρημα ‘’Ζωή μέχρι χθες’’ από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη, ζει στην Αθήνα και με τη συγγραφική του φωτισμένη πορεία, μας κρατάει μια ζεστή συντροφιά, τα τελευταία σαράντα χρόνια. Μεταφυσικός, απροσδόκητα χιουμοριστικός και κάποιες φορές υπέρ πραγματικός, παραμένει απολαυστικός και αυθεντικός, ακόμα και με τις παύσεις του σε μία συζήτηση, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον ξεχωριστό τρόπο, γραφής του. Κάθε βιβλίο του σε καθιστά συνένοχο, σε ιστορίες που ίσως και να έχουν συμβεί κάπου δίπλα σου, ενώ εσύ κοιμόσουν ή απλά ήσουν κάπου αλλού! Αληθινός και ξεχωριστός μας μιλάει για την δική του Αθήνα και για μια δικαιοσύνη/κάθαρση, που σαν κατάσταση…τον αφορούσε πάντα!
Τι είναι αυτό που αγαπάτε περισσότερο στην Αθήνα;
Το κέντρο της, όπου στριμώχνονται όλες οι ιστορικές περίοδοι. Όταν μιλάμε για Αθήνα εννοούμε το κέντρο της, δηλαδή το Δήμο Αθηναίων. Όλο το υπόλοιπο κατασκεύασμα για μένα είναι χωράφια με σούπερ μάρκετ. Οι λόφοι του Αθηναϊκού Κέντρου συγκεντρώνουν το απόσταγμα του Αθηναϊκού πολιτισμού, όσο κι αν απαξιώνεται από νεοβανδάλους και εισβολείς από το πουθενά.
Ποιο γραπτό σας κείμενο είναι το πρώτο που θυμάστε από όταν ξεκινήσατε να γράφετε και τι σας έδωσε την ώθηση για την θεματική του;
Γράφω από δέκα ετών. Το θέατρο με γοήτευε και γι’ αυτό επικεντρωνόμουν στο θεατρικό λόγο. Από το 1981 και ύστερα ασχολήθηκα με την πεζογραφία.
Οι περισσότεροι ήρωες των βιβλίων σας θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτα, αλλά πολλές φορές με υπερφυσικές ικανότητες. Αντλείται έμπνευση από την καθημερινότητα ή πιστεύετε ότι η καθημερινότητα ξεπερνάει πολλές φορές την φαντασία;
Νομίζω πως δεν με απασχολεί όταν γράφω η πραγματικότητα. Την χρησιμοποιώ σαν πρόσχημα, σαν βάση για να κινηθούν οι ήρωές μου. Φυσικά δεν τους αφήνω σε ησυχία και, επειδή δεν αντέχω το ρεαλισμό παραπάνω από έξι σελίδες, μπαίνω στο παιχνίδι της τρέλας φροντίζοντας παράλληλα να γίνονται πιστευτά τα πάθη και τα αισθήματά τους. Εξάλλου έτσι περνώ κι εγώ καλά…
Στο τέλος κάθε σας βιβλίου σας ενδιαφέρει ο ήρωας του βιβλίου να έχει μια κάποια δικαίωση ή αυτό είναι κάτι που μπορεί και εύκολα να μην συμβεί;
Όχι απαραίτητα. Το happy end δεν είναι ο στόχος μου. Απλά θέλω να υπάρχει μια δικαιοσύνη ανάλογα πάντα με την ιστορία που αφηγούμαι. Μια δικαιοσύνη που να δείχνει περισσότερο σαν κάθαρση. Ναι, η κάθαρση με αφορά…
Τι μουσική σας αρέσει να ακούτε;
Εδώ και αρκετό καιρό δεν με γοητεύει η μουσική, όπως παλαιότερα. Όμως στα βιβλία μου κυκλοφορεί μια μουσική μπάντα σαν ένα μυστικό soundtrack, που φυσικά μοιράζομαι με τον αναγνώστη, με μελωδίες που καθορίζονται από την ίδια τη μυθοπλασία.
Υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να σας κάνει να βαρεθείτε από το πρώτο λεπτό;
Όχι από το πρώτο λεπτό αλλά καν πριν ξεκινήσει κάποιος να λέει ανέκδοτα. Τα ανέκδοτα μου προξενούν αλλεργία.
Ποιο θα θέλετε να είναι το επόμενό σας ταξίδι;
Το επόμενο ταξίδι… θα ήθελα να είναι κάτι συνηθισμένο χωρίς το φόβο της πανδημίας. Έχω νοσταλγήσει τα διόδια σαν τρελός.
Αν είχατε την επιλογή συγκεκριμένων φαγητών, για το υπόλοιπο της ζωής σας, ποια θα ήταν αυτά και γιατί;
Χόρτα του βουνού, ελιές, αυγά και ψωμί. Όσπρια και λαχανικά. Αυτά τρώω συνήθως με κάποιες extra παρασπονδίες.
Τι θυμάστε περισσότερο από τα παιδικά σας χρόνια και αν είχαν ένα άρωμα, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Θυμάμαι πόσο λίγο ασφαλής ένιωθα και πόσο σιχαινόμουν τα σχολεία. Και για άρωμα τη σκονισμένη ζέστη του καλοκαιρινού μεσημεριού.
Ποιος είναι ο δικός σας αγαπημένος συγγραφέας και τι θα μας προτείνατε να διαβάσουμε αυτή τη περίοδο που έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο στο σπίτι;
Είναι πολλοί και προστίθενται ακόμη περισσότεροι με εξαιρετικές πλέον μεταφράσεις. Ένα βιβλίο που με εντυπωσίασε ήταν «Οι αναμνήσεις ενός αντισημίτη» του Γκρέγκορ φον Ρετσόρι εκδ. Δώμα, επίσης τα μυθιστορήματα της Ελίζαμπεθ Στράους εκδ. Άγρα και πάντα ο Γιόζεφ Ροτ. Από ελληνικά, η «Κάζα Μπιάνκα» του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, «Το τραγούδι του πατέρα» του Θόδωρου Γρηγοριάδη, το «Γάλα Μαγνησίας» του Κώστα Ακρίβου και τα διηγήματα της Κωνσταντίνας Δούκα «Το σπίτι στην άκρη της πόλης» εκδ. Βεργίνα.
Το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη, «Ζωή μέχρι χθες» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.
Τίνα Ντάρμα
