«Όταν εγκατέλειψα το σπίτι μου στη Homs της Συρίας, πριν από 12 χρόνια, δεν πίστευα ποτέ ότι θα έφτανα σε αυτή την κατάσταση», λέει η 50χρονη Khadra, μια Σύρια πρόσφυγας, χήρα με πέντε γιους, η οποία αναγκάζεται να ψάχνει ανάμεσα σε σωρούς σκουπιδιών για να βρει ρύζι και πληγούρι για να ταΐσει την οικογένειά της.Όταν βρίσκει λίγο, το αφήνει κάτω από τον ήλιο για μέρες, περιμένοντας να στεγνώσει και να φύγουν τυχόν ζωύφια. Στη συνέχεια, το πλένει και το μαγειρεύει για την οικογένειά της. Δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει λάδι ή βούτυρο. Αντ’ αυτών, χρησιμοποιεί το λευκό λίπος που πετάει ο κοντινός χασάπης.«Ξέρω ότι το λευκό λίπος δεν είναι καλό για την υγεία μας, αλλά δεν μπορώ να ταΐζω τα παιδιά μου μόνο βραστό ρύζι και πληγούρι. Είναι άντρες και αγόρια που μεγαλώνουν και χρειάζονται δύναμη για να μπορέσουν να συνεχίσουν να εργάζονται», εξηγεί η Khadra.Όταν έχει κάποια χρήματα, αγοράζει επίσης μπαγιάτικο ψωμί και ρίχνει λίγες σταγόνες νερού από πάνω για να το κάνει πιο μαλακό.Η Khadra ζει στον Βόρειο Λίβανο, σε έναν άτυπο προσφυγικό καταυλισμό, όπου μοιράζεται μια μόλις σκηνή μαζί με τα πέντε της παιδιά, τη νύφη της και τα τρία εγγόνια της.Τώρα χρωστάει ενοίκιο τριών μηνών για τη σκηνή, το οποίο δεν ξέρει πώς θα αποπληρώσει, και ζει με τον συνεχή φόβο της έξωσης.Κάθε χρόνο, η ζωή γίνεται όλο και πιο δύσκολη για την Khadra και την οικογένειά της στον Λίβανο, που παραμένει η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων ανά κάτοικο παγκοσμίως ενώ αντιμετωπίζει τώρα τη χειρότερη οικονομική κρίση στη σύγχρονη ιστορία του. Οι τιμές των βασικών αγαθών έχουν εκτοξευθεί στα ύψη και το νόμισμα έχει χάσει πάνω από το 95% της αξίας του, με αποτέλεσμα οι ευάλωτες οικογένειες να μην μπορούν να αγοράσουν ούτε τα πιο απλά υλικά, όπως ρύζι ή πατάτες. Το 90% των οικογενειών των προσφύγων στον Λίβανο χρειάζονται τώρα ανθρωπιστική βοήθεια για να επιβιώσουν.«Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν τα χειρότερα», λέει η Khadra.Όπως και άλλοι ευάλωτοι πρόσφυγες στον Λίβανο, λαμβάνει οικονομική βοήθεια από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Όμως η αύξηση των τιμών σημαίνει ότι όλο το βοήθημα πηγαίνει στην αγορά αερίου για μαγείρεμα και η Khadra πρέπει να βρει άλλους τρόπους να εξασφαλίσει όλα τα υπόλοιπα που χρειάζεται η οικογένειά της, όπως τρόφιμα, ενοίκιο και φάρμακα.Με την πάροδο των ετών, η Khadra αναγκάστηκε να πάρει πολλές δύσκολες αποφάσεις. Η πιο δύσκολη ήταν να στείλει τον γιο της Adnan να πουλάει χαρτομάντιλα στους δρόμους και να μαζεύει παλιοσίδερα τα οποία μεταπωλεί για ελάχιστα χρήματα. Ο Adnan έφτασε στον Λίβανο όταν ήταν μόλις τριών ετών και δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να πάει σχολείο. Τώρα είναι 15 ετών και έχει ελάχιστες προοπτικές στη ζωή του.«Ο γιος μου ξυπνάει κάθε μέρα στις 6 το πρωί για να πουλήσει χαρτομάντιλα στην εθνική οδό και δεν επιστρέφει ποτέ πριν από τις 10 ή 11 το βράδυ. Σε μια καλή μέρα μπορεί να βγάλει περίπου 200.000 λιβανέζικες λίρες (περίπου 2 δολάρια), ενώ άλλες μέρες δεν πουλάει τίποτα», λέει η Khadra.Η υποστήριξη και η συμπόνια που έχει βρει η Khadra και η οικογένειά της από τους ντόπιους Λιβανέζους προσφέρουν λίγη ανακούφιση στον καθημερινό τους αγώνα. Μερικές φορές τους βοηθούν με τρόφιμα και ρούχα, παρά τις δικές τους δυσκολίες. Ο μισός πληθυσμός του Λιβάνου ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και βλέπουν και αυτοί την πρόσβασή τους σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες να περιορίζεται μέρα με τη μέρα. |
