Αυτοί οι διάσημοι αρχιτέκτονες έχουν δημιουργήσει κτίρια που είναι σωστά έργα τέχνης
Αντόνι Γκαουντί
Ο Γκαουντί πέρασε ολόκληρη την καριέρα του στη Βαρκελώνη, όπου σχεδίασε όλα του τα έργα, το πιο διάσημο από τα οποία είναι ο καθεδρικός ναός του 1883, γνωστός ως La Sagrada Familia. Το στυλ του ήταν ένα περίτεχνο μείγμα από μπαρόκ, γοτθικά, μαυριτανικά και βικτοριανά στοιχεία που συχνά παρουσίαζαν διακοσμητικά πλακάκια και βασιζόταν σε μορφές που συναντάμε στη φύση – μια επιρροή που μπορεί να δει στις κολώνες που μοιάζουν με δέντρα που κρατούν ψηλά το τεράστιο εσωτερικό της εκκλησίας, καθώς και η κυματιστή πρόσοψη μιας άλλης διάσημης δημιουργίας του, της πολυκατοικίας γνωστής ως Casa Milla (εμπνευσμένη από το βουνό με πολλές κορυφές λίγο έξω από τη Βαρκελώνη που ονομάζεται Montserrat). Το έργο του Γκαουντί θα συνεχίσει να έχει τεράστιο αντίκτυπο στις επόμενες γενιές μοντερνιστών.
Φρανκ Λόιντ Ράιτ
Ένας ντόπιος του Ουισκόνσιν, ο Ράιτ έφερε την επανάσταση στην αρχιτεκτονική του 20ού αιώνα και η μεσοδυτική ανατροφή του έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της ευαισθησίας του. Εμπνευσμένος από τα χαμηλά κτήρια που κοσμούσαν τις αμερικανικές πεδιάδες, ο Wright δημιούργησε το στυλ Prairie House ως αντίδραση της κυρίαρχης βικτοριανής αισθητικής, που έδινε έμφαση στη σκοτεινή διακόσμηση και στους πολυάσχολους στολισμούς τόσο μέσα όσο και έξω. Αντί αυτού, ο Ράιτ χρησιμοποίησε καθαρές γεωμετρίες με έμφαση στα οριζόντια επίπεδα. Το πιο διάσημο κτήριο του, το Falling Water (κατοικία στο Bear Run, PA, σχεδιασμένη για τον μεγιστάνα του πολυκαταστήματος του Πίτσμπουργκ, Edgar Kaufmann το 1935) διαθέτει στοιβαγμένα ορθογώνια μπαλκόνια που φαίνεται να επιπλέουν πάνω από τον φυσικό καταρράκτη που είναι ενσωματωμένος στο σπίτι. Αργότερα στην καριέρα του, ο Ράιτ αγκάλιασε καμπυλόγραμμα στοιχεία, μια αλλαγή που βρήκε την πιο διάσημη έκφρασή της στο Solomon R.
Mies Van der Rohe
Ο Γερμανός αρχιτέκτονας Mies Van der Rohe, τηρώντας περίφημα την πρόταση ότι «το λιγότερο είναι περισσότερο», απογύμνωσε την αρχιτεκτονική σε στοιχειώδεις γεωμετρικές φόρμες, δείχνοντας το δρόμο προς τον Μινιμαλισμό. Έδιωξε κάθε ίχνος διακόσμησης, χρησιμοποιώντας τις έμφυτες ιδιότητες των υλικών όπως ο χάλυβας και το γυαλί για να καθορίσει την εμφάνιση των κτιρίων του. Αυτή η προσέγγιση προέκυψε από μια άλλη πίστη του ότι “η μορφή ίσον λειτουργία ” που υιοθετήθηκε στο Dessau Bauhaus, το οποίο υπηρέτησε ως ο τελευταίος διευθυντής πριν το κλείσουν οι Ναζί. Τα σχέδιά του έδωσαν έμφαση στον ορθολογισμό και την αποτελεσματικότητα ως τη διαδρομή προς την ομορφιά, μια προσέγγιση που αποτελεί παράδειγμα του The Barcelona Pavilion, που χτίστηκε για να στεγάσει το έκθεμα της Γερμανίας για τη Διεθνή Έκθεση του 1929 στη Βαρκελώνη. Σε αυτό, μπορείτε να δείτε ότι ο Mies (το όνομα με το οποίο είναι περισσότερο γνωστός) αποκήρυξε διακοσμητικές λεπτομέρειες.
Φίλιπ Τζόνσον
Ο ρόλος του Johnson ως ιδρυτικού διευθυντή του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του MoMA είχε τεράστιο αντίκτυπο και βοήθησε στη διαμόρφωση των αρχιτεκτονικών τάσεων από το 1935 και μετά. Ήταν επίσης σχεδιαστής από μόνος του, αν και είναι δίκαιο να πούμε ότι ήταν περισσότερο βελτιωτής των ιδεών των άλλων παρά καινοτόμος. Παρόλα αυτά, το έργο του πέτυχε κάτι το εμβληματικό σε πολλές περιπτώσεις, κυρίως στην κατοικία που έχτισε για τον εαυτό του το 1949. Το σπίτι είναι μια απόσταξη της προσέγγισης του Mies Van der Rohe, και στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο Johnson σημείωσε ότι ήταν «περισσότερο Mies από τον Mies». Ένα διαφανές κουτί ανάμεσα σε εξαιρετικά διαμορφωμένους χώρους, το The Glass House διαλύει τα όρια ανάμεσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό, το δημόσιο και το ιδιωτικό. Η εκτεταμένη χρήση του γυαλιού πλάκας ενέπνευσε αναμφίβολα μεγάλο μέρος των αρχιτεκτόνων που εμπνευστήκαν τις σημερινές πολυτελείς πολυκατοικίες.
Eero Saarinen
Κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής εποχής, η φιλοσοφία της ευθείας γραμμής του Bauhaus εξελίχθηκε στο διεθνές στυλ, την αισθητική της μόδας για νέα κεντρικά γραφεία επιχειρήσεων και κτίρια κυβερνητικών γραφείων σε όλο τον κόσμο. Ουσιαστικά, το μοντερνιστικό ιδεώδες της απλότητας έγινε μια μορφή εταιρικής συμμόρφωσης, και σε αυτό το πλαίσιο τα σχέδια του Eero Saarinen στα μέσα του αιώνα χρησίμευσαν ως ευπρόσδεκτη διόρθωση.
Ρίτσαρντ Ρότζερς
Όταν το Κέντρο Πομπιντού άνοιξε για πρώτη φορά το 1977, θεωρήθηκε η επιτομή μιας τάσης εκείνης της εποχής γνωστής ως Υψηλή Τεχνολογία και Δομικός Εξπρεσιονισμός. Ο Βρετανός αρχιτέκτονας Richard Rogers ήταν κορυφαίος υπέρμαχος του στυλ. Αυτό το κτίριο, που σχεδιάστηκε ως το κεντρικό ίδρυμα του Παρισιού για τη μοντέρνα και σύγχρονη τέχνη, προτείνει μια δομή που γυρίζει από μέσα προς τα έξω, με τα συστήματα θέρμανσης και υδραυλικών εγκαταστάσεων να φοριούνται ως πρόσοψη – η οποία διαθέτει επίσης μια γυάλινη εξωτερική κυλιόμενη σκάλα που σκαρφαλώνει στο ύψος του κτιρίου.
Φρανκ Γκέρι
Αυτός ο αρχιτέκτονας είναι αναμφίβολα ο πιο διάσημος στον κόσμο αυτή τη στιγμή, χάρη στο σχέδιό του το 1997 για το παράρτημα του Μουσείου Guggenheim στο Μπιλμπάο της Ισπανίας. Αν και ο Gehry ήταν ήδη καθιερωμένος στον τομέα του, το Guggenheim Bilbao παραμένει το καλύτερο παράδειγμα στυλ που έχει εφαρμοστεί σε αναρίθμητες περιπτώσεις, όπως το Disney Hall στο Λος Άντζελες και το Stata Center του MIT στο Cambridge MA. Ντυμένο με τιτάνιο, το Guggenheim Bilbao παραπέμπει σε ένα μεγάλο πλοίο δεμένο κατά μήκος του ποταμού Nervión.
Νόρμαν Φόστερ
Θαυμαστής των Frank Lloyd Wright, Ludwig Mies van der Rohe και Le Corbusier, ο Βρετανός αρχιτέκτονας Norman Foster εργάστηκε από νωρίς στην καριέρα του ως συνεργάτης του Buckminster Fuller, του διακεκριμένου οραματιστή και εφευρέτη του γεωδαιτικού θόλου. Το πτυσσόμενο μοτίβο τριγωνικών μορφών του τελευταίου πρέπει να έκανε εντύπωση στον νεαρό Φόστερ, καθώς τα πιο διάσημα κτίριά του διαθέτουν παρόμοιες επιφανειακές επεξεργασίες στις προσόψεις τους.
Σαντιάγο Καλατράβα
