Δείτε παρακάτω έξι κλασικά – και συνάμα απωθητικά – παραμύθια που σίγουρα δε θα επέλεγε να διασκευάσει η Disney.
Ακούγοντας τη λέξη «παραμύθι» αυτόματα έρχονται στο μυαλό μας εικόνες ευγενικών πλασμάτων του δάσους, ενάρετων κοριτσιών και (κυρίως) ένα αίσιο τέλος. Αλλά μέχρι τη Βικτωριανή Εποχή, πριν από περίπου 150 χρόνια, τα περισσότερα παραμύθια ήταν σκοτεινά και βίαια και συχνά γεμάτα σεξουαλικά υπονοούμενα. Δείτε παρακάτω έξι κλασικά – και συνάμα απωθητικά – παραμύθια που σίγουρα δε θα επέλεγε να διασκευάσει η Disney.
Ο Ήλιος, η Σελήνη και η Ταλία
Πρόκειται για ένα ιταλικό παραμύθι, γραμμένο το 1634, πάνω στο οποίο βασίστηκε η ιστορία της «Ωραίας Κοιμωμένης». Η Ταλία, κόρη ενός μεγάλου άρχοντα, πέφτει αναίσθητη όταν μια ακίδα καρφώνεται στο δάχτυλό της την ώρα που γνέθει. Ένας βασιλιάς της γύρω περιοχής που έτυχε να περνάει από το κτήμα του άρχοντα βλέπει την αναίσθητη Ταλία και την βιάζει (η ιταλική περιγραφή είναι πιο αναλυτική: «την σήκωσε στην αγκαλιά του και την πήγε σε ένα κρεβάτι, όπου μάζεψε τους πρώτους καρπούς της αγάπης.»). Ενώ είναι σε κώμα η Ταλία γεννά δίδυμα. Ξαφνικά συνέρχεται και ονομάζει τα δίδυμα παιδιά της «Ήλιο» και «Σελήνη». Η γυναίκα του βασιλιά απαγάγει τον Ήλιο και τη Σελήνη και διατάζει τον μάγειρά της να τα ψήσει ζωντανά και να τα σερβίρει στον σύζυγό της και πατέρα τους. Όταν ο μάγειρας αρνείται, η βασίλισσα αποφασίζει να ρίξει την Ταλία στην πυρά. Τότε παρεμβαίνει ο βασιλιάς, ρίχνει τη γυναίκα του στις φλόγες και ζει μια ευτυχισμένη ζωή με την Ταλία και τα δίδυμα παιδιά τους.
Η παράξενη γιορτή
Πρόκειται για ένα παραμύθι των αδερφών Γκριμ με πρωταγωνιστές δύο λουκάνικα! «Μια φορά κι έναν καιρό ένα λουκάνικο από αίμα κάλεσε σε δείπνο ένα λουκάνικο από συκώτι. Το λουκάνικο συκωτιού δέχτηκε με χαρά την πρόσκληση αλλά όταν πέρασε το κατώφλι είδε κάποια πολύ παράξενα περιστατικά: στις σκάλες μια σκούπα τσακωνόταν μ’ ένα φτυάρι, λίγο πιο πέρα στεκόταν ένας πίθηκος με μια πληγή στο κεφάλι του και διάφορα άλλα…». Στο τέλος, που δεν αργεί μιας και πρόκειται για ένα σύντομο παραμυθάκι, το λουκάνικο συκωτιού μόλις και μετα βίας ξεφεύγει από το λουκάνικο αίματος που το κυνηγάει στις σκάλες κρατώντας στο χέρι του μαχαίρι.
Η Πέντα με τα κομμένα χέρια
Κάθε άλλο παρά βαρετό, αυτό το ιταλικό παραμύθι του μεσαίωνα (1634) περιέχει μικρές δόσεις αιμομιξίας και κτηνωδίας. Η ηρωίδα είναι αδερφή ενός βασιλιά. Όταν εκείνος μένει χήρος η Πέντα αυτοακρωτηριάζεται για να αποκρούσει τις ερωτικές του ορέξεις. Τότε ο περιφρονημένος βασιλιάς την κλειδώνει σε ένα σεντούκι και τη ρίχνει στη θάλασσα αλλά ένας άλλος βασιλιάς τη σώζει και την κάνει βασίλισσά του. Ενώ ο νέος της σύζυγος λείπει στη θάλασσα η Πέντα γεννάει ένα μωρό αλλά μια πλανόδια ιχθυοπώλης που ζήλευε την ευτυχία του ζευγαριού ειδοποιεί τον βασιλιά ότι η γυναίκα του γέννησε ένα κουτάβι. Όταν ο βασιλιάς επιστρέφει σπίτι ανακαλύπτει ότι έχει έναν γιο και όχι ένα κατοικίδιο και διατάζει να κάψουν τη γυναίκα που τον παραπλάνησε. Δυστυχώς καμία νονά νεράιδα δεν εμφανίζεται στο τέλος του παραμυθιού για να δώσει πίσω στην Πέντα τα χέρια της, οπότε η φράση «…κι έζησαν αυτοί καλά…» δεν ισχύει σε αυτό το παραμύθι.
Ο ψύλλος
Όσοι παρακολουθούν μαθήματα δημιουργικής γραφής διδάσκονται να αρχίζουν την αφήγησή τους με ένα περίεργο γεγονός που να απαιτεί περαιτέρω εξήγηση ώστε να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη για να συνεχίσει την ανάγνωση. Σε αυτό το παραμύθι το περίεργο είναι πως ένας βασιλιάς ταΐζει έναν ψύλλο μέχρι να φτάσει στο μέγεθος προβάτου. Έπειτα θέτει σε εφαρμογή το μικρό του πείραμα: υπόσχεται να παντρέψει την κόρη του με όποιον μαντέψει από πού προέρχεται το πέπλο του γάμου. Η πριγκίπισσα καταλήγει στο σπίτι ενός δράκου, ο οποίος ψήνει τα πτώματα ανδρών για δείπνο. Στη συνέχεια σώζεται από επτά γίγαντες που έχουν περίεργες και τόσο διαφορετικές ικανότητες: δημιουργούν θάλασσες από σαπουνάδα, χωράφια γεμάτα ξυραφάκια και άλλα πολλά. Θα χρειαστεί να περιμένουμε μερικές δεκαετίες ακόμα (μέχρι τη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα) για να ξανασυναντήσουμε σε ευρωπαϊκό παραμύθι ένα γιγάντιο ζωύφιο με τόσο κεντρικό αλλά και συγχρόνως περιφερειακό ρόλο.
Η Σταχτοπούτα
Το γνωστό παραμύθι έχει γνωρίσει πολλές διασκευές τα τελευταία 500 χρόνια ωστόσο η πιο απωθητική από αυτές ανήκει στους αδερφούς Γκριμ. Αν και στο μεγαλύτερο μέρος του παραμυθιού παρατηρούμε μικροαλλαγές (ένα μαγεμένο δέντρο αντί για μια νονά νεράιδα, ένα φεστιβάλ αντί για έναν λαμπερό χορό) προς το τέλος τα πράγματα γίνονται πιο περίεργα: η μία από τις κακές θετές αδερφές της ηρωίδας κόβει εσκεμμένα τα δάχτυλα των ποδιών της προσπαθώντας να τα χωρέσει στο γοβάκι ενώ η άλλη κόβει τις φτέρνες της. Μετά από αυτό το λουτρό αίματος ο πρίγκιπας δοκιμάζει το γοβάκι στο πόδι της Σταχτοπούτας και την παίρνει για γυναίκα του. Στο τέλος της γαμήλιας τελετής ένα ζευγάρι περιστέρια επιτίθεται στις κακές αδερφές και τους βγάζει τα μάτια αφήνοντάς τες τυφλές, χωλές και ντροπιασμένες.
Ο Άρκευθος
Ο τίτλος προδιαθέτει τον δέκτη για ξωτικά, γατάκια κι ένα διδακτικό μήνυμα στο τέλος αλλά τα φαινόμενα απατούν. Έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα σκοτεινό και βίαιο παραμύθι των αδερφών Γκριμ. Μια μητριά που φθονεί τον θετό της γιο, τον παρασύρει σε ένα άδειο δωμάτιο και του κόβει το κεφάλι. Στη συνέχεια επανατοποθετεί το κεφάλι στο σώμα, φωνάζει την (βιολογική) κόρη της και της λέει να ζητήσει από τον αδερφό της το μήλο που κρατάει. Καθώς ο νέος δεν απαντά η μαμά παροτρύνει την κόρη της να του τραβήξει τα αυτιά. Τότε το κεφάλι εγκαταλείπει το σώμα ενώ η κοπέλα παθαίνει υστερία. Η μαμά ατάραχη ψιλοκόβει τον θετό γιο, τον κάνει στιφάδο και τον σερβίρει στον μπαμπά του για δείπνο. Ο άρκευθος στην πίσω αυλή (ξεχάσαμε να πούμε ότι η βιολογική μαμά του παιδιού είναι θαμμένη κάτω από έναν άρκευθο) αφήνει να πετάξει ένα μαγικό πουλί που εκτοξεύει έναν μεγάλο βράχο στο κεφάλι της θετής μαμάς, σκοτώνοντάς την. Το πουλί γίνεται θετός γιος κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όνειρα γλυκά!!
Το Σπίτι των Παραμυθιών ένα μουσείο… αλλιώς
Post Views: 37
