Αλίσια Παρσεκιαν: η συγγραφέας που πολεμά τα αυτοάνοσα νοσήματα

80397842_476567389731068_2856040350034690048_n.jpg

Μια ξεχωριστή γυναίκα η Αλίσια Παρσεκιαν , συγγραφέας μας μίλησε για το βιβλίο της “πουεντ” και την απόφασή της να στηρίξει την έρευνα για τα αυτοάνοσα νοσήματα…

Η συγγραφέας μας μίλησε και για την απόφαση που πήρε να διαθέσει όλα τα έσοδα του βιβλίου της για την ιατρική έρευνα που γίνεται στην Ελλάδα, για τα αυτοάνοσα νοσήματα, καθώς & για τη δημιουργία ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού για την αντιμετώπιση του ψυχικού & σωματικού πόνου για τους ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα.

«Πουέντ»19 σπονδυλωτά διηγήματα για τις ρωγμές της ζωής που αλλάζουν σχήμα και χρώμα. Ένα καταπληκτικό βιβλίο. Τί σας οδήγησε στη συγγραφή ενός βιβλίου διηγημάτων;

Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα καλά σας λόγια.Μου δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω να γράφω. Οι «Πουέντ», αποτελούν την πρώτη μου ολοκληρωμένη συγγραφική προσπάθεια.Από μικρό κοριτσάκι, θυμάμαι τον εαυτό μου,να γράφει. Η ανάγκη μου να εκφραστώ αποκλειστικά μέσα από την γραφή, γιγαντώθηκε καθώς τα χρόνια περνούσαν & εγώ μεγάλωνα.

Κατέληξα στην συγγραφή ενός βιβλίου σπονδυλωτών διηγημάτων, γιατί ήθελα να αφήσω τη Δανάη και τους υπόλοιπους ήρωες του βιβλίου που είναι εξίσου σημαντικοί, ελεύθερους να μοιραστούν τις ιστορίες τους, να ακουστούν οι φωνές τους, τα συναισθήματά τους, τα όσα έχουν να μας πουν.Δεν ήθελα κανένας ήρωας στο τέλος του βιβλίου,να μείνει με το βάρος όσων δεν πρόλαβε να πει, να πνίγεται από τα όσα δεν κατάφερε να μοιραστεί.

Για το λόγο αυτό, δημιούργησα μικρά σε έκταση διηγήματα ως επεισόδια, που μοιάζουν με σπονδύλους, καθώς ενώνονται & έδωσα μεγάλη έμφαση κυρίως στους διαλόγους, με την πρωτοπρόσωπη & τριτοπρόσωπη αφήγηση να ακολουθούν.

Θα ήθελα να πω & δύο λόγια για το σκοπό του βιβλίου. Η Δανάη , μέσα από την ιστορία της, με βοήθησε να ονειρευτώ ένα κόσμο καλύτερο, έναν κόσμο πιο ανθρώπινο από αυτόν στον οποίο ζούμε. Ως Αλίσια, θέλω κανένας άνθρωπος να μην πονάει, να μην φοβάται, να μην υποφέρει,να μην είναι μόνος. Αποφάσισα χωρίς να το σκεφτώ ούτε μια στιγμή, όλα τα έσοδα μου ως συγγραφέας, από τις πωλήσεις του βιβλίου, να τα διαθέσω για την ιατρική έρευνα που γίνεται στην Ελλάδα, για τα αυτοάνοσα νοσήματα , καθώς & για τη δημιουργία ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού για την αντιμετώπιση του ψυχικού & σωματικού πόνου για τους ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα.

Ξεκινάτε το βιβλίο σας με ένα απόσπασμα από τον «Φτωχουλη του Θεού»,του Νίκου Καζαντζάκη. Είναι για σας πηγή έμπνευσης το έργο του;

Το συγκεκριμένο απόσπασμα, είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου αποσπάματα. Ξεκινώ με αυτό το βιβλίο γιατί καθρεφτίζει απόλυτα τις καθημερινές μάχες που δίνουμε εμείς οι άνθρωποι. Αποτελεί για μένα από τις ύψιστες προτροπές κουράγιου και δύναμης. Όσο σκληρές και αν είναι οι μάχες που καλούμαστε να δώσουμε, δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε ποτέ. Το έργο του Καζαντζάκη αποτελεί για μένα ένα αστείρευτο λογοτεχνικό φως που δεν θα σβήσει ποτέ. Εύχομαι να αποτελεί πηγή έμπνευσης για όλους τους ανθρώπους.

Το πρώτο σας διήγημα είναι αφιερωμένο στη μητρότητα Είναι μεγαλείο πραγματικά! Τι προσλαμβάνουσες σας ώθησαν στη γραφή του;

Ένιωσα την ανάγκη να γράψω για την μητρότητα & τη σπουδαιότητα της.Το πρώτο μου διήγημα, είναι αφιερωμένο στη μητέρα μου, αποτελεί μια βαθιά υπόκλιση προς ΟΛΕΣ τις μητέρες του κόσμου & το μεγαλείο της ψυχής τους. Μάνα για μένα,είναι εκείνη που μεγαλώνει ένα μωρό, ένα παιδί & όχι απαραίτητα εκείνη που μόνο το φέρνει στον κόσμο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τις μανούλες της καρδιάς, είναι πολύτιμες & μονάκριβες όπως όλες οι μανούλες. Αν υπάρχει κάποιος κοινός θνητός που έχει τη δύναμη να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, αυτή είναι μόνο η μάνα για το παιδί της, η μάνα της καρδιάς, για το παιδί της καρδιάς της.

«Θεέ μου πως μοιάζει η μέρα που ξημερώνει», λέτε στο βιβλίο σας. Πιστεύετε στο Θεό; Έχετε την ανάγκη να πάρετε δύναμη από την πίστη;

Πιστεύω στο Θεό,ναι. Θεωρώ πως έχω καταφέρει να χτίσω μια προσωπική, αθόρυβη σχέση με την πίστη & την βαθύτερη έννοια της. Αμέτρητες φορές στη ζωή μου έχω νιώσει & νιώθω την ανάγκη να πάρω δύναμη από την πίστη. Επικαλούμαι την πίστη όχι μόνο σε δύσκολες στιγμές, αλλά & σε στιγμές χαράς & ευτυχίας. Νιώθω ευγνωμοσύνη για όσα έχω στη ζωή μου.

«Τις χαρακιές σου Έρωτα τις έχω πάνω μου , έχουν τρυπώσει βαθιά στο πετσί μου.Ανελέητος, ασίγαστος είσαι» Τι ρόλο έχει ο έρωτας στη ζωή της Αλίσια Παρσεκιαν;

Ο έρωτας, όταν υπάρχει στη ζωή μου,είναι πανέμορφος. Φαντάζομαι πως μοιάζει με μεγάλο πολύχρωμο πυροτέχνημα που σου κόβει την ανάσα από την πρώτη στιγμή που τον συναντάς. Θέλεις να μάθεις γι’αυτόν,να ρωτήσεις για την καθημερινότητα του, για τη ζωή του, να τον δεις πάλι. Να χαμογελάς εξαιτίας του, να βλέπεις μόνιμα το χάμογελό στα χείλη του & να ξέρεις πως εσύ είσαι η αίτια.Να επιδιώκεις να γίνεσαι κάθε μέρα η αιτία, των μαγικών στιγμών που ζείτε και μοιράζεστε μαζί. Δεν ξέρω πόσο διαρκεί ο έρωτας, θα ήθελα όμως κάποια στιγμή να μάθω. Όσο διαρκεί, είναι ανεπανάληπτος. Όταν παύει να υπάρχει, πονάει πάρα πολύ. Πιστεύω πολύ στον έρωτα, μα ακόμα περισσότερο πιστεύω στην αγάπη.

Στη σημερινή εποχή υπάρχει πραγματικός έρωτας;

Πιστεύω πως υπάρχει, ακόμα. Είναι δύσκολη η εποχή που ζούμε, υπάρχει κακία, φθόνος, απομόνωση, ζήλια,εκεί έξω.Ο έρωτας όμως,συνεχίζει να περπατά στα σοκάκια,στη θάλασσα, στη φύση,παντού.Προσπαθεί να επιβιώσει.Χρειάζεται δουλειά για να τα καταφέρει, υπάρχει όμως.Είναι ακόμα ζωντανός.

Στο βιβλίο σας «Πουέντ», αναφερονται εκτός από τα όμορφα της ζωής και τα άσχημα, όπως θάνατος, βιασμοί, αυτοκτονίες, κακοποίηση. Θα θέλατε να στείλετε ένα μήνυμα στους συνανθρώπους μας που υποφέρουν;

Η Δανάη μέσα από το βιβλίο μου, καταφέρνει να μιλήσει για θέματα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μιλούν, είτε από φόβο, είτε επειδή δεν νοιάζονται γιατί κοιτούν μόνο τον εαυτό τους αποκλειστικά & για να γίνω & λιγάκι πιο ελαστική άντε και το στενό τους οικογενειακό & ίσως φιλικό περιβάλλον. Η Δανάη τολμά να μιλήσει για θέματα που κανείς δεν βγάζει άχνα, όπως και οι υπόλοιποι ήρωες. Στο τέλος, μιλάει λίγο για την ασθένειά της & υπόσχεται πως θα επανέλθει όταν είναι έτοιμη να μιλήσει εκατό τοις εκατό για το θέμα αυτό.

Στην εποχή που ζούμε, δυστυχώς υπάρχουν αμέτρητοι συνάνθρωποί μας, που πονάνε, που υποφέρουν, που βιώνουν πολύ άσχημες καταστάσεις & δίνουν το δικό τους καθημερινό αθόρυβο αγώνα, που κρύβει μέσα του ατέλειωτο πόνο ψυχής, για να επιβιώσουν, για να αντέξουν, για να βγάλουν μια μέρα ακόμα, με την ελπίδα πως το ξημέρωμα,φέρνει πάντα μια μέρα νέα, διαφορετική από την προηγούμενη.

Θα ήθελα να στείλω,ένα μήνυμα σε όλους τους ανθρώπους που υποφέρουν, να μιλήσουν ανοιχτά για όσα βιώνουν, για όσα περνάνε.Να μιλήσουν στην οικογένειά τους ,στους φίλους τους, στις/στους συντρόφους τους, σε ανθρώπους που νιώθουν πως είναι κοντά τους, σε ανθρώπους που νιώθουν ασφάλεια όταν μιλάνε.
Λένε πως ο πόνος, όσο αβάσταχτος & αν είναι, όταν τον μοιράζεσαι,ελαφραίνει. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό.

Ο θάνατος ενός νέου παιδιού πόσο πληγώνει ;Πώς βρίσκει κουράγιο μια μάνα να συνεχίσει;

Ο θάνατος ενός νέου παιδιού, πληγώνει ανεπανόρθωτα.Αλλάζεις ως άνθρωπος,όταν έχεις βιώσει τον θάνατο ενός νέου παιδιού.Η συγκεκριμένη απώλεια, ξεπερνάει την ανθρώπινη λογική.Ξεπερνάει τα πάντα, δεν ξεπερνιέται ποτέ. Όταν μια μάνα,χάνει το παιδί της, πεθαίνει & η ίδια, την ίδια στιγμή, θάβεται & εκείνη μαζί του, ταυτόχρονα, την στιγμή που το χώμα ,το σκεπάζει. Όπως γεννιέται μαζί με το παιδί της τη στιγμή που το φέρνει στον κόσμο & το μεγαλώνει, όπως γεννιέται μαζί με το παιδί της τη στιγμή που το υιοθετεί & ζει τη ζωή της μαζί του, κοντά του, όταν το χάνει,παύει να ζει.

Δεν ζει μια μάνα, μετά την απώλεια του παιδιού,απλά υπάρχει.Υπάρχει γιατί αναπνέει.Υπάρχει γιατί σιγοκαίει η ελπίδα μέσα της, πως σμίξουν σύντομα ξανά. Κάθε βράδυ συναντά το παιδί της, στα όνειρά της & κουβεντιάζουν.Μόνο εκεί μπορούν να συζητούν. Όταν ανοίγει τα μάτια της, δεν υπάρχουν κουβέντες, δεν υπάρχουν απαντήσεις. Υπάρχει μόνο η σιωπή, μόνο η απουσία. «Σπάνε» για μια μονάχα στιγμή, μπροστά στον μονόλογό της & το κλάμα της, που δεν έχει τελειωμό.

Πείτε μας λίγα λόγια για την καθημερινότητα σας

Λατρεύω να περνάω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ με την οικογένειά μου & τους φίλους μου, που είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Λατρεύω τα ηλιοβασιλέματα, να περπατώ στη θάλασσα λίγο πριν το σούρουπο, γαληνεύει η ψυχή μου. Διαβάζω φανατικά, έχω αμέτρητα βιβλία, νομίζω πως δεν μου φτάνει μια ζωή για να τα διαβάσω όλα, χρειάζομαι σίγουρα & δεύτερη. Λατρέυω το θέατρο,τα ταξίδια, λατρέυω ό,τι ομορφαίνει την ψυχή.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια για τη λογοτεχνία;

Οι «Πουέντ» συνεχίζονται,θα ξεκινήσω πολύ σύντομα τη συγγραφή του δεύτερου μου βιβλίου.Στα μελλοντικά σχέδια μου εντάσσονται η μετάφραση & η έκδοση των «Πουέντ» στα αγγλικά.Ονειρεύομαι επίσης & την θεατρική διασκευή των «Πουέντ»,με απώτερο σκοπό τη μεταφορά τους στη θεατρική σκηνή.Μακάρι όλα όσα έχω ονειρευτεί, να γίνουν πραγματοτικότητα στο μέλλον. Προς το παρόν,επικεντρώνομαι στις «Πουέντ» & στο όνειρο που ξεκίνησε μαζί με αυτό το βιβλίο, τα έσοδά του, θα τα διαθέσω αποκλειστικά για έναν καλύτερο & πιο ανθρώπινο κόσμο, όπως ακριβώς τον έχει ονειρευτεί & θα ήθελε να ζει μέσα σ’αυτόν η Δανάη.

Βασιλική Ευαγγέλου Παπαθανασίου

 femalevoice.gr

Share this post

PinIt
submit to reddit

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

scroll to top